TEORIJA MUZIKE
Da bismo mogli da objasnimo ili zapišemo sve što radimo i čujemo svirajući svoje instrumente bitno je da poznajemo teoriju muzike. Teorija se koristi i zato da bi nam olakšala i skratila put prilikom savladavanja novih muzičkih izazova.
Teorija muzike se bavi tumačenjem muzičkih elemenata, pravila i zakona po kojima se oni primenjuju prilikom stvaranja i izvođenja muzičkih dela.
Svi elementi teorije muzike su ujedno i nastavni predmeti u nižim i srednjim muzičkim školama i na muzičkim akademijama - fakultetima, jer su u tesnoj vezi sa živom muzičkom praksom.
Teoriju muzike čine:
-
Osnovi teorije muzike (opšti muzički pojmovi: notacija - ortografija, imenovanje tonova, muzičke lestvice...)
-
Harmonija, odnos i veza tonova akorada u skladnu celinu, prema harmonskim zakonima. Proučava homofoni slog, tj, takvu fakturu višeglasnog stava u kojoj dominira vertikalni element (postoji jedan vodeći melodijski glas i njemu podređena harmonska pratnja).
-
Kontrapunkt, nauka vođenja glasova, gde su oni ravnopravni i relativno samostalne melodijske linije (polifoni ili kontrapunktski slog je horizontalno orijentisan).
-
Muzički oblici, oblici koje kompozitor izabira da bi u njima prikazao svoj unutrašnji svet.
-
Akustika, nauka o zvuku. Ona je deo fizike.
-
Metrika, nauka koja se bavi odnosom naglašenih i nenaglašenih tonova i ritam, tok tonova različitog vremenskog trajanja.
-
Orkestracija, raspisivanje muzičkog dela u deonice za pojedine muzičke instrumente (za orkestar) i to prema zakonima orkestracije, vodeći računa na zvučne i tehničke mogućnosti instrumenata, njihove karaktere i opsege.